“Ja, ik weet het zeker, ik zie mijn toekomst in de GGZ”

“Ik dacht laatst had ik dit maar gevonden toen ik 19 was, maar zo werkt het niet. Ik had die levenservaring blijkbaar nodig, ook om dit werk te kunnen doen.” Daan (31) werkte na zijn hbo-studie journalistiek in de horeca. “Een snelle resultaatgerichte wereld, eigenlijk past dat helemaal niet bij mij.” Een zoektocht naar wat dan wel bracht hem bij House of Skills en nu – een jaar later – werkt Daan bij GGZ inGeest en begint hij aan een opleiding.  

“Op de website van House of Skills heb ik een skills-profiel samengesteld en vervolgens heb ik aan het oriëntatieprogramma voor zij-instromers zorg en welzijn deelgenomen. In het Health Experience Center Slotervaart, erg leuk en interessant. Een kennismakingtraject voor mensen die in de zorg willen gaan werken, die keuze voor de zorg had ik inmiddels al gemaakt.”  

Via ervaringsdeskundigen, gastdocenten en praktijklessen over medische handelingen maakte Daan kennis met alle facetten van de zorg. “Al snel heb ik voor de geestelijke gezondheidszorg gekozen. In die periode heb ik ook vrijwilligerswerk op een afdeling psychiatrie gedaan.” Via een Meet & Greet in het Health Experience Center Slotervaart kwam Daan in contact met Camilla Hoogenes en haar collega’s van GGZ inGeest. 

Bij GGZ inGeest heeft Daan vervolgens als zij-instromer aan de talentpool meegedaan en in september start hij met de bij GGZ inGeest interne mbo-4 opleiding verpleegkunde. Werken en leren, een bbl-opleiding van vier jaar. “Ja, ik weet het zeker, ik zie mijn toekomst in de geestelijke gezondheidszorg. Via de talentpool heb ik op verschillende afdelingen gewerkt, eerst de crisisopvang en nu de langdurige zorg.” 

“Je leert mensen en hun ziektebeeld goed kennen. Het wordt een soort familie, hun levensverhalen zijn zo bijzonder.”

“Bij de crisisopvang had ik te maken met mensen op de piek van hun ziektebeeld, een gevaar voor zichzelf en een gevaar voor anderen. Vaak psychotisch of suïcidaal. Verplichte zorg. Als verpleegkundige ben je supermultidisciplinair en continu in contact met artsen, bewindvoerders, advocaten, enzovoort. Het voelde als een spoedcursus psychiatrie. Nu op de langdurige zorg is dat heel anders.”  

“Ik ben nog niet gediplomeerd, maar toch kan ik van waarde zijn. Werken is soms ook een potje schaken of samen televisiekijken. De mensen lijken heel passief en aan het ziektebeeld is niet zoveel meer te doen. Maar je leert mensen en hun ziektebeeld zo goed kennen. Het wordt een soort familie, hun levensverhalen zijn zo bijzonder. Ik leer iedere dag en straks in september begin ik aan de opleiding, de boekenlijst heb ik al binnen.” 

Benieuwd naar het verhaal van Camilla? Lees het hier.